احساسی بنام کم آوردن

5 دیدگاه دربارهٔ «احساسی بنام کم آوردن»

1. علی می‌گوید:

   دسامبر 28, 2013 در 9:42 ق.ظ

   سلام خواهر گرامی، نسيم
   از خدا براتون سلامتی آرزو داريم. انسان‌هایی مثل شما با دل شريف خودشون مايه دلگرميه زمين و ساکنانش هستند. تلاش شما برای چيره شدن بر مشکلات موجود، همواره تحسينم رو برانگيخته و می‌دونم خيلی‌های ديگه هم با خواندن شرح تلاش‌های شما حس مشابهی داشتند.
   سعی کنيد در شرايط فعلی انديشه خودتون رو با مشکلات ديگه‌ی خانواده درگير نکنيد. البته که کار ساده نيست اما در حال حاضر وضعيت سلامتی شما از اولويت بيشتری برخورداره.

     علی

   [پاسخ]

   پاسخ
2. hamdam می‌گوید:

   دسامبر 29, 2013 در 12:44 ب.ظ

   عزیزم داری در غصه خوردنت هم زیادی اسراف می ورزی!!!تو در شرایطی نیستی که غصه های برادرانت یا هر کس دیگر را بار خود کنی و در وضعیتی که تو داری منطقی ترین کار دور نگه داشتن خودت از این دغدغه ها و پرداختن بیشتر به آرامش خودت است!

     hamdam

   [پاسخ]

   پاسخ
3. شکوفه اویارحسینی می‌گوید:

   ژانویه 2, 2014 در 8:52 ب.ظ

   سلام عزیزی که احساس تنهایی داری من درد تورا از نزدیک با بیماری خواهرم دیدم 7 سال ام اس 7سال تزریق 7 سال احساس تنهایی اون فقط ی دحتر 12 ساله بود که اولین حمله اش با مرگ ناگهانی پدرم شروع شد….
   همیشه فکر می کردم این آمپولهای لعنتی فقط مسکنه نه درمان ،اما ترس لعنتی از حمله دوباره نمی گذاشت صدای من را بشنوه، وفتی ی کسی که داشت تا مرحله ازدواج رسمی با هاش پیش می رفت بهش گفت من نمی توانم با ی دختر بیمار زندگی کنم ، آن وقت بود من صدای شکستنش را شنیدم دوباره حمله ،.. رفت بیمارستان که کرتن بگیره انقدر اسمهای قلمبه سلمبه روش گذاشتن که فکر می کرد ی مرده متحرکه خلاصه با اصرار من با رضایت خودش از بیمارستان بدون تزریق اومد بیرون و رفت پیش یکی از استاد های من برای کارکردن روی روانش اون الان یک ازدواج موفق کرد .من هم با این فکر که درمان ام اس درون انسانهاست ی وبلاگ ساختم خوشحال میشم بهش سر بزنی و بهم یاد بدی چطور باید تورا جزو لینک دوست هام قرار بوم آخه من تازه کارم:
   )

     شکوفه اویارحسینی

   [پاسخ]

   پاسخ
4. غزاله می‌گوید:

   ژانویه 4, 2014 در 3:38 ب.ظ

   سلام خوبید. فغلا وب ندارم

     غزاله

   [پاسخ]

   پاسخ
5. آذرین می‌گوید:

   ژانویه 6, 2014 در 12:35 ب.ظ

   سلام
   شما تا اندازه ای مسئول هستین و مسئول کامل مشکلات آنها نیستید.آیا آنها کاری که از دستشان بر بیاید کوتاهی نمیکنند؟همین برادر کوچکتان کاری که با هزار زحمت برایش جور کرده بودید را ناسپاسانه رها کرد و به دنبال چیز دیگری رفت.پس خود را بیهوده به زحمت و فکری و روانی و عملی نیاندازید.اندوهگین بودن از مشکلات آنها تنها مشکلات شما را پای بر جای نگه میدارد زیرا توان و دست باز برای حل مشکلات خودتان را برای شما نمیگذارد.

     آذرین

   [پاسخ]

   پاسخ

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.