آنچه گذشت

مرا ببخشید بیخبر گذاشتم و رفتم اما کار پیش آمد.با حال نسبتابد دوشنبه 18 شهریور عازم ماموریت تهران شدم.ساعت پنج صبحح پروازداشتم پرستارم باتفاق دو بچه شیطانش روز قبل با اتوبوس رفته بودند تا هفت صبح بعدی توی فرودگاه به من ملحق شوند.ساعت سه نیمه شب بیدار و ساعت هفت تهران بودم.آنها هم آمدند و باتفاق به محل کارم رفتیم بچه ها تو محوطه باغی کارم میماندند و مادرشان مرا به ساختمان مورد نظر میبرد و خودش پیش بچه ها برمیگشت و بعد از اتمام کارم زنگ میزدم میامد با هم میرفتیم ساختمان بعدی کار بعدی.خوشبختانه محل کارم شامل ساختمانهای متعددی در یک مجموعه است و به این ترتیب بیش از ده نفر را در سه چهار ساختمان دیدم و باتفاق پرستار و بچه ها ناهار مهمان همکارای تهرانیم بودم. پرستارم متولد 57 و سه چهار کلاس سواد خواندن و نوشتن داره اما از نظر هوش اجتماعی بالاتر از سن و تحصیلاتشه.اهل روستاست با خانواده ای پر جمعیت که پدر کشاورزش را در ده سالگی با تصادفی جاده ای و با فرار راننده بدون دریافت دیه و حمایت مالی عموهاو خانواده مادری و پدری از دست داده و مادر خانواده هشت فرزندش را در حالیکه بزرگترینشان شانزده هفده ساله بوده با کار در اسیاب و قالیبافی بزرگ میکند و انها را همسر داده که غالب شوهران دخترها معتاد به تریاکند اما زندگی نسبتا معمولی دارند اما شوهر پرستار من گرچه نانواست اما اعتیاد به شیشه دارد و خانمه طلاق گرفته و خودش با کار در منازل گذران زندگی میکند یکی از برادرهایش هم معتاد به هروینه و کارش را در سالهای بعد از جنگ در سپاه از دست داده ،همسر یکی از برادرا هم معتاده.اینها را به دو علت گفتم اول اینکه چقدر حمایتهای اجتماعی ما از خانواده ها خصوصا روستاییان بیسواد ضعیفه و دیگر چقر اعتیاد ریشه فرهنگی گسترده ای را در میان خانواده های ایرانی دوانده .ای کاش مسئولین فرهنگی و قانونگزاران وارد عمل میشدند و چیزی شبیه جنگ تریاک در چین یا فتوای تحریم تنباکو در ایران راه میافتاد.بگذریم اصل داستان فردا.