سر پیچ راهرو خودت را غافلگیر کن

می دویم هول میزنیم این ور اونور می رویم می ترسیم خود را همیشه عقب مانده از قافله حرکت می بیثیم توی هزاران موضوع دخالت می کنیم سطحی می بینیم سطحی می شنویم و هرگز فکز نمی کتیم عچولانه تصمیم می گیریم زود قضاوت می کنیم به موضوعی که به ما مربوط است سطحی نگاه می کنیم بی مطالعه و جستجو  و تحقیق، کشف و شهود می کنیم. بد را خوب و خوب را بد می انگاریم.پس با این اوصاف چه توقع از کائنات و هستی داریم که درست و مطابق میل ما بچرخند؟